Να το παίξουμε τρελοί

Δεν θα καταλογίσω ευθύνες για το εδώ που φτάσαμε.
Όχι καλώς, αλλά κακώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Και κάτι πρέπει να κάνουμε.
Νομίζω ότι έχουμε δύο λύσεις.
Η μία να κατεβάσουμε τα βρακιά μας, να τον τουρλώσουμε και να περιμένουμε να δούμε πόσο θα μας πονέσει. Βλέπετε είμαστε παρθένοι, τουλάχιστον εδώ και καμιά 50ετία και δεν είχαμε προσφύγει στο ΔΝΤ.
Η άλλη λύση είναι να αντισταθούμε. Να πούμε ότι δεν πληρώνουμε, να κηρύξουμε πτώχευση. Να αντισταθούμε στον πειρασμό. Να μείνουμε περήφανοι. Ποιά θα είναι η συνέπεια αυτού; Οι τράπεζες την επόμενη ημέρα θα πτωχεύσουν. Οι μικροκαταθέτες θα χάσουν τις καταθέσεις τους. Η ανεργία θα εκτοξευθεί στο 40 με 50%. Το ΑΕΠ μας θα πάρει μια βουτιά παρομοίου επιπέδου. Αν σαν λαός είμασταν προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο θα μπορούσε και αυτή η λύση να ήταν συζητήσιμη. Ίσως να είναι καλύτερα να σε βιάσουν, αλλά να αντισταθείς, παρά να τα κατεβάσεις μόνο σου τα βρακιά και η άλλη πλευρά να μην αγοράσει βαζελίνη.
Άλλη λύση έχουμε;
Φαίνεται ότι την ανακάλυψε η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του Συνασπισμού. Ακούστε το αμίμητο. Αυτό λοιπόν που πρέπει να επιδιώξουμε είναι: "η απεμπλοκή από την μηχανισμό «στήριξης» που συγκρότησε η ΕΕ και το ΔΝΤ και η επαναδιαπραγμάτευση και διεκδίκηση απ ευθείας δανεισμού από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και έκδοσης ευρωομολόγου." Παιδιά πως είναι εκεί στον πλανήτη Άρη; Στις 19 Μαΐου πρέπει να πληρώσουμε κάπου 8 δίς. Τί μας λέτε ότι θα ανατραπούν όλες οι πολιτικές και μέχρι τότε θα δημιουργηθεί μηχανισμός ευρωομολόγου; Και ποιός θα το πληρώσει αυτό; Ο φούφουτος; Πάλι οι Γερμανοί και οι Βόρειοι δεν θα το πληρώσουν; Και πάλι δεν θα μας βάλουν όρους για να το πάρουμε; Τί θα πούν; Παρακαλούμε εδώ τα ευρωομόλογα και ελάτε πάρτε τα;
Φαίνεται λοιπόν ότι υπάρχει και η τρίτη λύση.
Να το παίξουμε τρελοί.

Ας κάνουμε διάλογο με τις αριστερές απόψεις.

Επανέρχομαι μετά από ένα μήνα για έναν βασικό λόγο.
Και γράφω προκειμένου να ξεκινήσει ένας τοπικός διάλογος.
Αφού δεν μπορούν οι σπουδαιοφανείς στην Αθήνας, σκέπτομαι μήπως μπορούμε να συνεννοηθούμε εμείς σε τοπικό επίπεδο. Αναμένω λοιπόν απάντηση σε αυτά που θέτω.
Στο Blog του αριστερού σχήματος της Αργολίδας, δημοσιεύθηκε έναν πάρα πολύ καλό άρθρο του Σωτήρη Γεωργόπουλου, σε σχέση με τα προβλήματα της χώρας και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Μέσα από τις γραμμές και τα στοιχεία που παραθέτει, ο σχολιαστής λέει αρκετές αλήθειες.
Μιλάει και το θεωρώ βασικό αυτό, για να δούμε τι πρέπει και μπορούμε να κάνουμε, για παρασιτικό κατεστημένο.
Ορθά αναφέρει ότι οι αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων (εγώ θα προσέθετα του μεγάλου μέρους των δημοσίων υπαλλήλων) είναι χαμηλές.
Ορθά επίσης αναφέρει ότι το ποσοστό που καταλαμβάνουν οι μισθοί στον προϋπολογισμό της χώρας δεν είναι μεγάλος και είναι μικρότερος του μέσου όρου της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Τέλος είναι πολύ σωστή η διαπίστωσή του, ότι το μέγιστο των προβλημάτων της Ελληνικής οικονομίας είναι τα ποσά που καταβάλλουμε για την εξυπηρέτηση των δανείων.
Δεν έχει θέσει όμως το πιό επείγον και επιτακτικό.
Ότι οι αγορές πλέον δεν μας δανείζουν ή εάν μας δανείσουν τα επιτόκια θα είναι τέτοια, που το πρόβλημα θα γίνει ακόμα πιο μεγάλο, σύμφωνα και τις δικές του παραδοχές, αφού τα ποσά για την εξυπηρέτηση των δανείων θα γίνουν ακόμα πιο απαγορευτικά για να βγούμε από την τεράστια κρίση ρευστότητας.
Εγώ συμφωνώ απόλυτα, ότι δεν κάνουμε τίποτα με το να κόβουμε τους μισθούς των χιλίων Ευρώ.
Συμφωνώ ότι το πρόβλημα του ιδιωτικού τομέα δεν είναι το εργατικό κόστος.
Συμφωνώ ότι με μείωση μισθών, δεν πρόκειται να κάνουμε τίποτα.
Περιμένω όμως να ακούσω συγκεκριμένα πράγματα για τα συγκεκριμένα προβλήματα.
Πώς θα κτυπήσουμε το παρασιτικό κατεστημένο; Ποιές είναι οι συγκεκριμένες πολιτικές για να το αλλάξουμε.
Πώς θα μειώσουμε τα ποσά που δίνουμε για την εξυπηρέτηση του χρέους;
Πώς θα ενεργοποιήσουμε το παραγωγικό δυναμικό της χώρας;
Πώς θα μειώσουμε τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος. (Όταν ο Σ. Γεωργόπουλος αναφέρει και ορθά, ότι το πρόβλημα είναι οι πληρωμές τοκοχρεωλυσίων, επόμενο είναι ότι κάτι πρέπει να γίνει με το χρέος)
Ακούγονται κάποιες σκέψεις για παύση πληρωμών, αναδιαπραγμάτευση του χρέους, επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής των δανείων, εξόδου από το Ευρώ με υποτίμηση της δραχμής. Θεωρεί ο σχολιαστής ότι είναι ορθές τέτοιες λύσεις;
Ελπίζω σε απάντηση για να επανέλθω.