Η αριστερά μπροστά στην κρίση

Ήταν η πολύ μεγάλη ευκαιρία της αριστεράς να δείξει το δικό της διακριτό στίγμα σε όσα συμβαίνουν στη χώρα μας.
Θα μπορούσε να έκανε τις δικές της προτάσεις για το οξύτατο χρηματοδοτικό πρόβλημα της χώρας μας.
Να μιλήσει με αριθμούς και συγκεκριμένες πολιτικές για το πώς θα βρεθούν έσοδα και θα εξοικονομηθούν χρήματα για την αντιστροφή της κατάστασης, χωρίς να θιγούν οι χαμηλόμισθοι, οι χαμηλοσυναταξιούχοι και οι άνεργοι.
Αντί να προτείνουν συγκεκριμένα πράγματα, η Κανέλλη, ο Στρατούλης και αυτός ο περίεργος ο Μπογιόπουλος κραυγάζουν.
Ακουσα τρομερά πράγματα. Να τα πάρουμε από τις Τράπεζες που έχουν 700 δις ενεργητικό. Να τα πάρουμε από τις επιχειρήσεις του χρηματιστηρίου που έχουν φέτος κέρδη 6 δίς. Να τα πάρουμε από τους 100 πλούσιους, που τα χρήματά τους φτάνουν για να καλύψουν τα ελλείμματα. Και το ωραιότερο; Φταίνε οι Γερμανοί και όχι το ξερό μας το κεφάλι και οι αντιδραστικές πολιτικές του παρελθόντος γαλάζιες και πασοκικές.
Και βέβαια δεν βρέθηκε κανείς να τους πει ότι η χρηματιστηριακή αξία όλων των επιχειρήσεων και όχι μόνον των τραπεζών είναι σήμερα 70 δις ευρώ. Ακόμα και εάν δηλαδή αποφασίζαμε να δημεύσουμε όλες τις τράπεζες και αν καταφέρναμε να τις ρευστοποιήσουμε και πάλι μόλις που θα υπερκαλύπταμε αυτά που χρειαζόμαστε να δανεισθούμε για φέτος και θα παρέμενε το χρέος που λήγει τα επόμενα χρόνια. Ακόμα και εάν φορολογούσαμε το 100% των κερδών όλων των επιχειρήσεων και πάλι αυτό θα ήταν μόλις το 1/7 αυτών που χρειαζόμαστε για φέτος. Ακόμα οι άνθρωποι δεν έχουν αντιληφθεί ότι το πρόβλημα δεν είναι οι εκατό μεγαλοοικογένειες αλλά τα χιλιάδες τρωκτικά του δημοσίου κορβανά. Βουλευτές, σύμβουλοι, συνταξιούχοι βουλευτές, συνταξιούχοι ευρωβουλευτές, άχρηστοι σύμβουλοι επιχειρήσεων, πολυθεσίτες συνδικαλιστές, εργολάβοι της πλάκας. Κάποτε πρέπει η αριστερά να μιλήσει για το όργιο της σπατάλης στο δημόσιο. Για το πάρτι των φαρμακευτικών επιχειρήσεων και εταιριών που προμηθεύουν τα νοσοκομεία, σε συνεργασία με μεγαλογιατρούς και μεγαλοφαρμακοποιούς. Κάποτε πρέπει να δουν το αίσχος της αργομισθίας κάποιων δημοσίων υπαλλήλων, που κυριολεκτικά τα γράφουν όλα στα παπάρια τους σε αντίθεση με κάποιους άλλους που παρότι αμείβονται γλίσχρα αγωνίζονται. Για το όργιο των προμηθειών. Για τις δεκάδες κομπιούτερ και αντίστοιχους εκτυπωτές που υπάρχουν σε κάθε γραφείο χωρίς νόημα. Για τις χιλιάδες ώρες που περνάνε κάποιοι υπάλληλοι παίζοντας πασιέντζα ή περιδιαβαίνοντας στο ίντερνετ.
Από τις δαπάνες του προϋπολογισμού, μόνον οι μισές πάνε σε μισθούς και συντάξεις. Ας κόψουμε τους μεγάλους μισθούς και τις πολύ μεγάλες συντάξεις και ας αυξήσουμε τις μικρές. Ταυτόχρονα να ξεκινήσει ένας πόλεμος για όλες τις άλλες δαπάνες του δημοσίου. Αυτές είναι 50 δις. Μάχη να τις περικόψουμε, να τις πετσοκόψουμε. Να αφήσουμε μόνον όσες έχουν αναπτυξιακό χαρακτήρα. Μόνον τις πολύ αναγκαίες προμήθειες. Πρέπει να δώσουμε ένα πνεύμα αισιοδοξίας στους πολίτες ώστε η χώρα να μην μπει σε βαθιά ύφεση, που θα οδηγήσει σε νέες περικοπές.
Ήταν θεωρώ ευκαιρία να τα πει όλα αυτά και άλλα η αριστερά και να εκφράσει το δικό της λόγο σε σχέση με τις νεοφιλελεύθερες λογικές. Ήταν ευκαιρία να μιλήσει η αριστερά με συγκεκριμένα νούμερα και συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις για να αλλάξει η χώρα.
Χάθηκε η ευκαιρία με τις ανόητες κραυγές.