Στέφανος Μάνος και ασφαλιστικό πρόβλημα

Διάβασα την πρόταση του Στέφανου Μάνου για το τεράστιο πρόβλημα του ασφαλιστικού.
Με ελάχιστα λόγια προτείνει την ολοσχερή κατάργηση των ασφαλιστικών ταμείων με τη σημερινή τους μορφή και την πλήρη απαλλαγή των πάντων από τις ασφαλιστικές εισφορές. Προτείνει την καθιέρωση μιας εθνικής σύνταξης που θα καλύπτεται από τον προϋπολογισμό με νέα έσοδα, όπως η αύξηση στη φορολογία των καυσίμων και όποιος επιθυμεί να προχωρήσει ατομικά ή συλλογικά σε ιδιωτικά συνταξιοδοτικά προγράμματα για να αυξήσει τη σύνταξή του ή να την πάρει νωρίτερα από τα 65 χρόνια του.
Η πρότασή του, πιστεύω, ότι είναι ενδιαφέρουσα, πλην όμως πιστεύω ότι πάσχει σε πολλά σημεία και είναι οραματική, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα εφαρμογής της. Πλην όμως επειδή είναι οραματική μπορεί να ληφθεί υπόψη σε μια πιθανή ολοσχερή διαφοροποίηση του ασφαλιστικού μας συστήματος.
Και εξηγούμαι το γιατί πιστεύω ότι δεν είναι εφαρμόσιμη.
Δεν λαμβάνει υπόψη της τις τεράστιες ιατροφαρμακευτικές ανάγκες, που, πιστεύω, αποτελούν πλέον το τεράστιο πρόβλημα και δημιουργούν τα χαώδη ελλείμματα.
Υπολογίζεται ότι σε μερικά χρόνια το 25% του ΑΕΠ θα πρέπει να πηγαίνει για την κοινωνική ασφάλιση. Ακόμα και εάν το ποσοστό αυτό μειωθεί λόγω μείωσης των μεγάλων συντάξεων και πάλι δεν βλέπω πώς ο προϋπολογισμός θα μπορεί να καλύπτει το τεράστιο αυτό νούμερο, χωρίς να συμβάλει κάποιος με ασφαλισιτικές εισφορές.
Δεν θεωρώ ρεαλιστικό να θεσπίσει κάποιος γενναίες μειώσεις στις συντάξεις των μεγαλοσυνταξιούχων, χωρίς να τρίξουν τα θεμέλια του συστήματος. Δεν το θεωρώ και σωστό, διότι κάποιοι έχουν προγραμματίσει τη ζωή τους και τα οικονομικά τους με βάση τις μεγάλες συντάξεις.
Την πρόταση όμως αυτή του Μάνου την βρίσκω καλή για να ξεκινήσει με βάση της ένα τελείως διαφορετικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.
Εξηγούμαι.
ΠΡΩΤΟΝ. Πλήρης αποδέσμευση του Ταμείου συντάξεων από τα ταμεία ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ Θέσπιση της εθνικής σύνταξης για όλους τους νεοπροσλαμβανόμενοπυς και τους εργαζόμενους για ένα μικρό χρονικό διάστημα (πιθανώς μέχρι 10 χρόνια)
ΤΡΙΤΟΝ Μείωση των ασφαλιστικών εισφορών.
ΤΕΤΑΡΤΟΝ Αποποινικοποίηση της μη πληρωμής των ασφαλιστικών εισφορών
ΠΕΜΠΤΟΝ Θέσπιση κοινωνικών πόρων, έξυπνων, όπως πράγματι είναι μια φορολογία στα καύσιμα ή ένας κοινωνικός πόρος στα τιμολόγια χονδρικής πώλησης
Επαναλαμβάνω όμως ότι για να πετύχουν όλα αυτά, πρέπει να δούμε τον τομέα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Περί αυτού στο προσεχές post