Ο πενηντάρης βρέθηκε στο σκυλάδικο, έρανε την τραγουδιάρα με δεκάδες πανέρια λουλούδια και μετά την πήγε και στο ροζ ξενοδοχείο για να την γαμήσει. Προϋπόθεση γι΄αυτό είναι να πάρει το VIAGRA αξίας κάμποσων δεκάδων ευρώ.
Ένας άλλος εξηντάρης χλαπάκωσε μόνος του ένα κιλό γκιόσα και ρούφηξε και τρία μισόκιλα κρασί. Την άλλη μέρα πρωί-πρωί πήρε το χαπάκι του της χοληστερίνης.
Η κυρία του δεύτερου κυρίου που μένει μόνη της στο σπίτι ενώ ο σύζυγος περιδρομιάζει στην γκιοσερί κατεβάζει στην καθισιά της μισή τούρτα για να πάνε κάτω τα φαρμάκια. Μαζί παίρνει και τα χαπάκια της για το σάκχαρο.
Η άλλη κυρία του πρώτου κυρίου που ξέρει τα νυχτοπερπατήματά του με τις τραγουδιάρες , τα ακουμπάει κανονικότατα στα φάρμακα που θα την αδυνατίσουν, θα της αφαιρέσουν τις ραγάδες από τα μπούτια και τα λοιπά που θα κάνουν τον άντρα της να αποφασίσει να ξαναασχοληθεί μαζί της.
Η παρανοϊκή μάνα ποτίζει τον κανακάρη της με αντιβίωση είκοσι τουλάχιστον φορές κάθε χρόνο με το πρώτο συναχάκι.
Ο γιατρός τα αρπάζει από την φαρμακευτική εταιρία για να γράψει μαζί με το αντιβιοτικό και το φάρμακο για το στομάχι που κάνει εβδομήντα ευρώ.
Κάποιος άλλος που είναι πισωγλέντης και έβγαλε αιματάκι από τον ποπό βρέθηκε να κάνει και αξονική και μαγνητική τομογραφία.
Το τεράστιο πρόβλημα στα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης είναι οι τεράστιες δαπάνες για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Εγώ πραγματικά δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί πρέπει να πληρώσω το γαμήσι, το φαγοπότι, την τούρτα, την υστερία της μαμάς, το σεξουαλικό πάθος κάποιου.
Κάποτε πρέπει να αντιληφθούμε ότι δεν αντέχουν τα ασφαλιστιτκά ταμεία να πληρώνουν τη μούρλια του καθενός και της καθεμιάς.
Μου είναι αδιανόητο ότι ο εύπορος μπορεί να πάρει σχεδόν δωρεάν τα φάρμακα για την ευζωία του και ο άνεργος, φτωχός και αυτός που δεν έχει μοίρα κάτω από τον ήλιο, πρέπει να πεθάνει στη ψάθα γιατί δεν έχει ασφαλιστικό ταμείο να τον καλύψει.
Θα συνεχίσω αύριο με αυτά που προτείνω.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δε θέλω να απορρίψω τελείως το άρθρο σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω όμως να σου επισημάνω τα εξής. Λες ότι:
«Εγώ πραγματικά δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί πρέπει να πληρώσω το γαμήσι, το φαγοπότι, την τούρτα, την υστερία της μαμάς, το σεξουαλικό πάθος κάποιου.»
Αυτό εγώ το αντιλαμβάνομαι σαν να παρουσιάζεις ότι δε δέχεσαι εσύ να πληρώνεις (που παρεμπιπτόντως είτε το δέχεσαι είτε όχι τα πληρώνεις) τις παθήσεις που προκύπτουν από κάποιο τρόπο ζωής που εσύ θεωρείς ότι είναι λανθασμένος. Ενώ προφανώς δέχεσαι να πληρώσεις κάποιον, αν πάθει καρκίνο (και βάζεις στη λογική σου και όλους τους άλλους να πληρώσουν).
Θέλω όμως να σε ρωτήσω ποια είναι η διαφορά κάποιου που έχει μία ατυχία και παθαίνει μια ασθένεια από κάποιον άλλον που εξαιτίας πολλών ατυχιών έχει καταλήξει να έχει ένα λάθος πρότυπο ζωής που όπως περιγράφεις μπορεί να προκαλέσει ασθένειες ή υπερβολική χρήση φαρμάκων. Ο πενηντάρης για παράδειγμα που περιγράφεις δεν είναι για παράδειγμα πολύ πιο άτυχος από σένα που για πολλούς λόγους είτε από έμφυτη ηλιθιότητα, είτε από έλλειψη παιδείας, είτε από προβληματικό οικογενειακό περιβάλλον είτε οτιδήποτε άλλο έχει οδηγηθεί να έχει αυτή τη ζωή; Και το ερώτημα είναι ποιο είναι το κριτήριο...
Περιμένω το χθεσινό άρθρο...
Η βασική λογική μου είναι να επιβραβεύονται οι τρόποι ζωής που οδηγούν σε λιγότερες ασθένειες και να τιμωρούνται αυτοί που ζουν με τρόπο που στατιστικά οδηγούν σε επιβάρυνση της υγείας τους και κατ΄επέκταση αυξημένες απαιτήσεις για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Δεν πρέπει να πληρώνει αυτός που ζεί υγιεινά αυτόν που κάνει όλες τις καταχρήσεις. Δικαίωμά του να κάνει ότι θέλει αλλά να πληρώσει.
ΑπάντησηΔιαγραφή