Το κύκλωμα των φαρμάκων

Εδώ θα διαβάσετε αλήθειες που οι άλλοι δεν σας λένε.
Θα σας πώ κάποιες βασικές αιτίες που η δαπάνη των ασφαλιστικών ταμείων για φάρμακα έχει εκτοξευθεί στα ύψη.
Σε πολλές περιπτώσεις ο άνθρωπος έχει από μόνος του τις εσωτερικές δυνάμεις να ανταπεξέλθει μια ασθένεια που δεν είναι σοβαρή. Ο γιατρός όμως, πολλές φορές με την πίεση του ασθενούς, θα δώσει αντιβίωση και μάλιστα πολύ ακριβή. Μέχρις εδώ κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει, αφού γιατρός είναι και έτσι κρίνει. Ομως την σήμερον ημέρα ο γιατρός θα γράψει όχι μόνον μια αντιβίωση που κοστίζει επτά, δέκα ή και είκοσι ευρώ, θα γράψει μαζί όχι μόνον ένα παυσίπονο αλλά ξαφνικά εδώ και λίγο καιρό μαζί πλέον συνταγογραφεί και ένα προστατευτικό στομάχου που κοστίζει καμιά σαρανταριά και πλέον ευρώ που στις περισσότερες φορές είναι τελείως άχρηστο, αφού ο ασθενής έχει πολύ γερό στομάχι. Αντί λοιπόν να δίδεται το προστατευτικό στομάχου σ΄αυτούς που έχουν πρόβλημα, το χορηγούν στους πάντες. Ετσι ενώ τα φάρμακα που χρειάζεται κάποιος κοστίζει 66 λεπτά (μια ασπιρίνη) ή άντε το πολύ καμιά δεκαριά ευρώ, ξαφνικά το συναχάκι του ασφαλισμένου επιβαρύνει το ταμείο του με εβδομήντα ευρώ. Ακούστε και το ωραίο. Την αντιβίωση τη δίδουν για πέντε έως επτά ημέρες. Ομως το κουτί για την προστασία του στομάχου έχει είτε 14 χάπια είτε 28 και επαρκεί για δύο ή για τέσσερες εβδομάδες, επομένως τα μισά τουλάχιστον χάπια πάνε χαμένα ούτως ή άλλως. Ακούστε και το καλύτερο. Πολλοί γιατροί γράφουν το κουτί με τα 28 χάπια και με τη διπλάσια τεράστια τιμή. Αλλά ακούστε και το ακόμα καλύτερο. Αφού οι γιατροί γράφουν το κουτί με τα 28 χάπια τα δεκατεσσάρια τείνουν να εξαφανισθούν από την αγορά Αλλά ακούστε και το ακόμα περισστότερο καλύτερο. Ενώ τα βασικά φάρμακα για την ασθένεια είναι το παυσίπονο και η αντιβίωση και η προστασία του στομάχου απλώς συμπληρωματική, οι γιατροί σε κάποιες περιπτώσεις γράφουν στη συνταγή πρώτο το προστατευτικό του στομάχου και μάλιστα αυτό με τα 28 χάπια για να νομίζουν οι ασθενείς ότι αυτό είναι το βασικό για να τους κάνει καλά. Τώρα τί λέτε. Δεν τα αρπάζουν από τις φαρμακευτικές εταιρίες. Πονάει το κεφάλι κάποιου, που θα μπορούσε να πάρει ένα Ντεπονάκι που κάνει 66 λεπτά και ξαφνικά βρίσκεται με μιά συνταγή που κάνει 70 ευρώ. Αίσχος.
Εχω και άλλο ωραίο να σας πω, που θα το μάθετε εδώ.
Ενα καινούργιο φάρμακο που λανσάρετε στην αγορά συνήθως έχει μια πολύ υψηλή τιμή. Τούτο δικαιολογείται από τις μεγάλες πολυεθνικές των φαρμάκων, και ίσως εν μέρει δικαίως, από τα πολύ μεγάλα έξοδα έρευνας, αφού από τα εκατό φάρμακα που ξεκινάει κάποιος να ερευνά το πολύ πέντε φθάνουν στην αγορά. Τα άλλα κόβονται σε κάποια φάση. Μέχρις εδώ όλα λογικά μέχρις κάποιου σημείου. Η πατέντα όμως του φαρμάκου διαρκεί μόνον κάποια χρόνια. Μετά κάθε εταιρία μπορεί να χρησιμοποιήσει την ίδια δραστική ουσία και να προωθήσει στην αγορά το ίδιο φάρμακο με άλλη εμπορική ονομασία. Εδώ θάταν λογικό η τιμή να καταβαραθρωθεί, αφού έξοδα έρευνας δεν υπάρχουν και τα έξοδα παραγωγής είναι ουσιαστικά πολύ μικρά. Ομως τούτο όχι μόνον δεν γίνεται αλλά και απαγορεύεται!!! Η ελεύθερη αγορά και ο καπιταλισμός στο όλο τους το μεγαλείο. Ετσι η εταιρία Glaxo οικονόμησε με το Ζαντάκ, αλλά και όταν έληξε η προστασία της πατέντας της ρανιτιδίνης και πουλάνε και άλλες εταιρίες ρανιτιδίνη, η τιμή σε όλα τα παρόμοια φάρμακα είναι η ίδια. Το ιδιο γίνεται με ομεπραζόλη, το ίδιο και με τη κλαριθρομυκίνη, φάρμακα πολύ ακριβά που επιβαρύνουν τα ασφαλιστικά ταμεία.
Με τα κυκλώματα όμως αυτά των φαρμάκων και τους τρόπους αντιμετώπισής τους από τα ασφαλιστικά ταμεία θα επανέλθω