Το αγροτικό ζήτημα

Μήπως κάποτε πρέπει κάποιοι να πουν αλήθειες.
Μήπως κάποτε πρέπει να αποφασίσουμε τί γεωργία θέλουμε:
Ευρωπαιϊκοδίαιτη ή μή;
Θέλουμε γεωργία που να στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στις επιδοτήσεις;
Δεν θα πρέπει κάποτε να πούμε ότι το καθεστώς των επιδοτήσεων πάει προς το τέλος της;
Δεν θα πρέπει να μιλήσουμε πως θα οδηγηθούμε σε γεωργία που παράγει ποιοτικά προϊόντα;
Μήπως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η επιδοτούμενη γεωργία στην Ευρώπη και την Αμερική δημιούργησε συνθήκες έσχατης φτώχειας στην Αφρική;
όταν τεράστια ποσά οδηγούντο στα μπαμπάκια της Θεσσαλίας κάποια Αιγυπτιακά ή Κογκολέζικα μπαμπάκια, έμεναν στα ράφια ή πουλιόντουσαν σε εξευτελιστικές τιμές με αποτέλεσμα οι Αφρικάνοι να πεθαίνουν στα σαράντα τους, πολλές φορές από πείνα.
Δεν θα πρέπει να μιλήσουμε για κάποιους (αρκετούς) αγροτοσυνδικαλιστές, που χωρίς να εργάζονται κυκλοφορούν με τις αμαξάρες τους. Κάποτε δεν θα πρέπει να μιλήσουμε για τις μικρές και μεγάλες απάτες με τις επιδοτήσεις που ΟΛΟΙ οι αγρότες τις γνωρίζουν; Ακουγα για κάποιο μικρό χωριό στην Πελοπόννησο λίγων εκατοντάδων κατοίκων, στο οποίο κυκλοφορούν τρεις Μερσεντές και δύο Καγιέν (από αγρότες).
Δεν θα πρέπει να μιλήσουμε για την αντιοικονομική και παράλογη αγορά των δεκάδων χιλιάδων τρακτέρ;
Κάποτε δεν θα πρέπει κάποιος να αναδείξει το θέμα τους τεράστιου χρηματοβόρου και καταστρεπτικού για το περιβάλλον έργου της εκτροπής του Αχελώου, που είναι απόλυτα συνυφασμένου με τα μπαμπάκια της Θεσσαλίας , τα κανονάκια με τη κατασπατάληση του νερού και τις Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις.
Κάποιοι κάποτε πρέπει να πουν ότι σε όλη την Ευρώπη οι farmers οι agricolae, είναι ιδιοκτήτες μια ολοκληρωμένης φάρμας με τα αγροτικά προϊόντα, τα οικόσιτα ζώα την κτηνοτροφική μονάδα και άλλα. Ήδη πολλοί αγρότες στη Γερμανία έχουν γίνει μικροί παραγωγοί φιλικής προς το περιβάλλον ενέργειας για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους. Στη χώρα μας υπάρχουν νέοι αγρότες με την οικοτουριστική τους μονάδα, άλλοι με το μικρό οινοποιείο, τα μελεσσοκομικά προϊόντα, τη μικρή βιομηχανία σαλατών. Άλλοι έχουν αρχίσει να παράγουν φακές και άλλοι γαϊδουράγκαθα για βιοντίζελ. Τεράστια ποσά κερδίζουν οι φραουλοπαραγωγοί, καλά ποσά απολαμβάνουν οι ροδοπαραγωγοί, ενώ όσοι έχουν αναδιαρθρώσει την παραγωγή εσπεριδοειδών με νέες ποικιλίες απολαμβάνουν ένα μικρό μεν αλλά όχι εξευτελιστικό εισόδημα.
Κάποιοι άλλοι έχουν στραφεί στη βιολογική γεωργία. Ο παραγωγός και τυποποιητής βιολογικού λαδιού μπορεί να απολαμβάνει ένα εισόδημα πολλαπλάσιο του παραγωγού που τον εκμεταλλεύεται ο μεγαλέμπορας.
Όλα αυτά δεν γίνονται αυτόματα. Δεν αλλάζουν εύκολα νοοτροπίες και το βασικότερο πρόβλημα για το μικροαγρότη δεν υπάρχουν οι πόροι για να κάνει το βήμα προς τα εμπρός.
Σήμερα λοιπόν πρέπει να δικεδικήσουν με κάθε δυναμικό μέσο οι μικροί αγρότες, την εκπόνηση ενός μεγάλου προγράμματος για τη στροφή της γεωργίας προς τα εμπρός.
Τέρμα στις Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, ναι στην ποιοτική αλλαγή των πραγμάτων προς τα εμπρός, ώστε ο μικρός αγρότης να μπορεί να επιβιώσει στο μέλλον, όχι ζητιανεύοντας, αλλά γιατί πουλάει το ποιοτικά ανώτερο αγροτικό προϊόν.
Τελειώνω με αυτό.
Χατζηγάκης ο χειρότερος Υπουργός Γεωργίας μεταπολιτευτικά.